Hymn For Her (US) Hillbilly Punk 'n Blues Pallieter Café Herselt (29-08-2019) reporter & photo credits: Freddie info club: Pallieter Café info band: Hymn For Her booking: Rootstown (Kurt De Bont) © Rootsville 2019

Na ontwaakt te zijn uit comatueze toestand na "Swing" en "Gevarenwinkel" werd het stilaan tijd om de draad weer op te nemen. Het was al meteen kiezen tussen de "Plèkmuziek" in Hoegaarden en een Hillbilly countryblues met punkattitude concert bij Hans in het "Pallieter Café" te Herselt. Om rustig aan terug in gewenning te komen besloten we dan maar naar Herselt te trekken ook al omdat we, eerlijk gezegd, niet veel hadden kunnen beleven van dit Amerikaans duo op Gevarenwinkel.

Op het podium troffen we "Hymn For Her" aan en voor den toog zat er met de Joop een kleine delegatie van Gevarenwinkel. Later vervoegde enkele zombies uit die organisatie nog de rangen. Met alle respect natuurlijk want ze waren sinds zondag al volop van corveé geweest om alles op te ruimen en zo feestelijk de Gevarenweide terug over te kunnen dragen aan de" Vic". "La vache qui rit" natuurlijk want nu kan het gras terug beginnen groeien.

"Hymn For Her" bestaat uit het duo Lucy Tight en Wayne Waxing en ook al vinden we ze voornamelijk in het roots milieu terug toch kunnen we het hier hebben over blues, country blues wel te verstaan met als instrumentarium een kickdrum, een smoelschuif, een gitaar, een ukelele en een cigarbox. Ze zitten nog volop in hun Europese tour en spelen hierna nog in Den Helder, Bergen en Luik. Een passage langs "Hotel Hans" is dan ook onvermijdelijk ook al is hun vaste woonplaats in hun thuisbasis een "Bambi Airstream" uit 1961, je weet wel zo een zilver getaande caravan à la States.

Opvallend bij het soort van deze "two man bands" is dat kickdrum en gitaar nu bespeeld worden door de mannelijke helft en de "lowbow" cigarbox, banjo en ukelele door de vrouwelijke helft van deze "Hymn For Her". Hun muziek is een mix van countryblues, folk, hillbilly en punk, dus RL Brunside meets the Ramones. Vorig jaar brachten ze onder de vleugels van "Rhythm Bomb Records" hun album "Pop-n-Downers" (album report) uit en dus staat deze "tour" in het teken van dit laatste album. Een "Pop-n-Downers Tour" die hen in Duitsland, Denemarken, België, Nederland, Zwitserland, Frankrijk en Ierland brengt om zo te via enkele staten te eindigen in Florida. Voor hun 11-jarig dochtertje dat steeds mee de hort op is moet dit een ontuitwisbare belevenis zijn.

Bij deze rondtrekkende troubadours viert de hippie cultuur nog steeds hoogtij en onder het mom van "50 Years Woodstock" zou dit evenwel een "Summer of 69" kunnen zijn hier vanavond. In een vakje kan je deze "H4H" niet plaatsen want tijdens een bijna 2 uur en half durende concert hier in "Pallieter Café" worden alle registers opengetrokken en krijgen we een mengelmoes van diverse muziekstijlen waardoor er zich nooit een verveling komt op te dringen. Zo ligt er op het podium een setlist met daarop ruim meer dan 100 nummers en moet je haast een "H4H adept" zijn om dit te kunnen volgen.

Het openingsnummer heeft een psychedelische 60-ties intro en evolueert zo verder in een opzwepende Irish folksong. Het is zelfs zo dat een enkel nummer soms ook meer dan een muziekstijl huisvest, it's like a Devil's train. Er is zelfs ruimte voor een Jungle Book bluesje. Een ding is zeker en dat is dat niemand in dit volle café de voetjes kon stil houden. Een paar onder ons hielden het bij "Spa mineraal", Lucy en Wayne bij respectievelijk een "Kriek Mort Subiet" en een Iers gedistileerd watertje ;-). Het glas van dit laatste deed zelfs dienst als "slide".

Tijd ook voor werk uit hun album "Pop-n-Downers" in een jasje van Bluesgrass-punk. Long time no see was een moment toen de "flikken" eens terug opdoken aan de deur van deze beruchte kroeg en ditmaal waren ze zelfs met een escadron van drie, à la para-commando's. Den Hans die wist dit uiteraard weer zeer diplomatisch op te lossen en zo waren we al vlug bevrijd van dit leuke intermezzo. Ruimte voor een cover zullen die van "H4H" gedacht hebben en zo kwamen we uit bij Bob Dylan's "The Ballad of Hollis Brown". Ondanks dat sommigen zich verzekerd hadden van enkele earplugs eindigde dit duo met een mooie harmonieuze ballad, hoe de naam was dat ben ik vergeten maar dit moment vergeet ik nooit meer :-).

Tijdens de pauze was het sozializing time en kwamen we zelfs vast te stellen dat er al enkele "die hard" fans aanwezig waren die hun concert in het verre Webbekom hadden beleefd. Voor Joop, Nico en de Noene nog een pintje wij bleven volharden in de boosheid en hielden het gewoon bij "Spa".

Verrassend begon de tweede set met een Hawaiiaanse ukelele in de aanslag en kregen we met "Skook" er eentje dat evengoed van de "4-Non Blonds" had kunnen zijn. Het bleef evenwel een rollercoaster van muziekstijlen en zo belanden we terug in Hillbilly modus. Enkele donkere getinte nummers waren het gevolg met een verhaal over een sailor waarna we er eentje kregen waar zo wat alles in verwerkt was. Van een intro à la "Sergeant Pepper's Lonely Hearts Club Band" dat dan weer evolueerde naar een lullaby folksong met één bevestiging, All We Need Is Love!

We bleven op die rootsbaan en rolden van een Spaanse bolero over wat hillbilly naar een ontroerend verhaal over een Michael. Over en out zou je dan denken maar het nog steeds volle café" was na die paar uren zo opgehitst dat een bisser als obligaat kon worden aanzien. Met "Drive" toverden Lucy en Wayne een nummer uit hun instrumenten dat voor mezelf als beste van de avond mocht worden bestempeld. Een muzikale weerspiegeling van hun leven "on the road" met zelfs een flinke dosis rap en een knipoog richting "The Doors". Straffe kost en hier zouden die van "Yello" met "The Race" nog een puntje aan kunnen zuigen. Hymn Fo Her, een onuitwisbare beleving en dat vond ook ons Anneke!...Rest er nog de vraag, Suzanne mogen we nu beschikken? Vlug dan want de Nico gaat terug zitten :-)

Toch ook nog een kleine kanttekening, die Amerikaantjes zitten steeds op de kap van Trump maar ze moesten eens weten waar wij mee zitten. Binnenkort is er weer een verdoken belasting op "Live Muziek". Den Donald is tenminste nog recht voor de raap en dat was Donald Duck vroeger ook, onze Michael verre van;-)